Eğitim şart! Hepimiz çocuklarımızı imkanlarımız dahilinde en iyi okullara göndermeye, pek çok aktiviteye dahil etmeye çalışıyoruz. Uzmanlara danışıyoruz, kitaplar okuyoruz. Ancak en önemli konuyu atlıyoruz, onlara örnek olmayı... hayatın en küçük detaylarında...
8 yaşındaki kızımı 3 haftalık bir yaz kampına yazdırmıştım ve bugün ilk haftanın son günüydü. Kamp evimizden bayağı uzak olmasına rağmen çok methedildiği için denemek istemiştik. Aslında kamp çoğu katılımcıya uzaktı, hemen hemen tüm çocuklar da servis kullanacaklardı. Kampın ilk günü, kızımın 2. sırada alınacağını ve yaklaşık 35 dakikalık bir toplanma süresinden sonra ana yola koyulacağını ve toplam 1 saat civarında kampta olunacağını öğrendim. Eh, gülü seven dikenine katlanır, sonuçta dünyanın her yerinde her gün okula 1 saat yürüyen çocuklar yok mu? Bizimkiler şanslı bile...
Ancak evdeki hesap çarşıya uymadı ve çocukların toplanması her sabah 1 saati buldu, kampa 1.5 saatte varıldı. Kızımı araba tuttu, servis nedeniyle kampa gitmek istememeye başladı. Ben de servis şirketini aradım, onlar da haklı, toplam çocuk sayısı anca bir minibüs ediyor ve hemen hemen herkes sitede oturduğu için sitelere girip çıkmak vakit alıyor. Hele bir de çocuk birkaç dakika geç kalırsa, yandılar... Yine de ikinci haftadan itibaren ikinci minibüsü devreye koyarak çocukları bölmeyi kabul ettiler.
Ben de kızımı rahat ettirmek adına, bu hafta bitene kadar, onu sabahları servisin son toplama noktasına götürmeye karar verdim. Normalde kızım kapris pek yapmadığı için gerçekten rahatsız olduğunu biliyordum.
Uzun girişten sonra bu sabah yaşanan küçük olaya gelelim ... servis 10 dakika kadar geç kaldı (toplam 1 saat toplanmanın üstüne). Arabada beklediğimiz için rahatız ama neden? Servis şöförünü aradığım zaman bir çocuğun uyanamadığı için onu 10 dakika beklediklerini öğrendim ... ve o an çıldırdım!!
Ben - "Nasıl yani, bir çocuk için tüm çocukları bekletiyorsunuz ve kampa geç kalıyorsunuz, öyle mi?
Şöför - "Annesi telefon etti, çocuk uyuya kalmış, beklememizi istedi."
Ben - "Anne tabi ister ama sizin beklememeniz lazım, servisler prensip olarak en fazla bir dakika bekler gider."
Şöför - "Evet haklısınız ama sonra beklemeyince anneler bağırıp kızıyorlar. Bizi şikayet ediyorlar."
Ben - "Diğer çocuklara haklısızlık olmuyor mu? Madem çocuk geç kalıyor ya anne kampa götürür ya da arkanızdan size yetişir. Ben sizin yolunuza geliyorum ya..."
Şöför - "Herkes sizin gibi anlayışlı değil, ben de emir kuluyum, birşey diyemem."
Bu basit görünen olaya taraflar açısından bakarsak, şöyle düşünüyor olabilirler:
Geç kalan çocuğun annesi... "Kampa ve servise dünyanın parasını ödedim, ne var çocuğumu birkaç dakika beklerlerse? Alt tarafı yaz kampı, askeri kamp değil neticede, biraz geç kalsalar birşey olmaz. Hele bir beklemesinler, kıyameti koparırım. Çocuğum kendi başına kalkamaz, kendini idare edemez, daha küçük o."
Şoför... "Bu İstanbul trafiği de felaket. Ne yapayım doldurmuş şirket sahibi dağınık oturan çocukları, netice de benim yüzümden geç kalınmıyor. Ben zamanında başlıyorum. Bana bağırılmasın, ben şikayet edilmeyeyim de ne isterlerse yaparım. Şu son binen kızın anası da dert oldu başıma."
Servis şirketi..."Çocuklar şikayet etmese ne güzel halletmiştik. Nerden çıktı şimdi bu kadın. Her gün arıyor. Ne var oturuversin çocuğu, amma nazlıymış. İkinci minibüse de para ver şimdi, ben az kazanacağım."
Geç kalan çocuk..."Üf şu yaz kampı da nereden çıktı. Bütün gün havuzda, ipod falan oynamak varken. Zaten uykum da var, yaz tatili değil mi, gece yarısına kadar otururum. 3 ay yetmez tatil 5 ay olmalı. Sabahları kalkmak çok zor. Servise geç mi kaldım, haberim yok. Annem uyandırmadı. Ben çalar saatle uğraşamam. Annem halletti, Ailem benim için herşeyi halleder."
Benim kızım..."Annem çıldırdı! En iyisi susup sessizce servise binip gideyim."
Ben..."Kimse üstlendiği işi hakkıyla yapmıyor. Sorumluluğunu almıyor. Konuşşsan ne fayda? Havanda su dövüyorsun. Koca koca ünvanlı adamlar sınırları çizemezken bu ülkede, servis şoföründen nasıl beklersin? 50 yaşındaki adamların donlarını anneleri yıkarken, 8 yaşında bir çocuğa çalar saatin önemini nasıl anlatırsın? Michelle Obama 6 yaşında başlamış çalar saat öğretmeye çocuklarına, biz de 60'ında bile herkes her yere geç kalıyor ve kimse umursamıyor. Ülkenin Ata'sına saygı gösterilmezken, başkalarına saygıyı nasıl öğretirsin?"
Neyse ... Ben yine de kızımın her sabah çalan 2 alarmını kurmaya devam edeyim (biri kalkmak, diğeri servise inmek için) çantasını geceden ona hazırlatayım, yaz kış saat 10'u geçirmeden yatırayım, başkalarına saygılı olmasını anlatayım, haksızlığa uğradığında teselli edeyim.
Bu arada çocuklar uyuya kalmaz, anneler kalır!
